20 ΙΟΥΝΙΟΥ ΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
=====
Χύθηκε πολύ μελάνι
Για να με πείσουν
Πως δεν είμαι πρόσφυγας.
Το κρεβατάκι του παιδιού στο χέρι
Το παιδί και τους ανθρώπους μου.
Σαν ήρθα δω κατάλαβα
Τι είναι φτώχια.
Ο φτωχός δεν μπορεί να επιθυμεί.
Η γιαγιά κι η εγγονή
Τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο.
Εφτά πρόσωπα σ΄ένα διάρι.
Όταν έχτισα με ρωτούσαν:
Γιατί έχτισες μεγάλο σπίτι;
Όταν ήταν μικρό, γιατί δεν με ρωτούσατε;
Πόσοι δούλεψαν τρεις δουλειές για να επιβιώσουν;
Γιατί η πολιτεία δεν τους βράβευσε;
Γιατί τους κυνήγησε;
Έπρεπε να στεγάσεις, να προστατέψεις,
Να μην τους λείψει τίποτε.
Το πρώτο σακάκι μου δωρεά ενός σουηδού.
Η πρώτη φορεσιά δώδεκα λίρες.
Η πρώτη νύχτα σ΄ένα κέντρο δίπλα στα μήλα.
Ύστερα, μεγάλωσε ο Θεός και μας σκέπασε.
Παραμένουμε πρόσφυγες
Εις την αυτήν θέσιν.
Μην το ξεχνάτε.
ΠΗΓΗ:
No comments:
Post a Comment